توسط : با ظهور پیاپی سرویس‌های استریم و وعده‌ی دسترسی آسان به آرشیوهای عظیم آثار کلاسیک و مدرن، هر پلتفرم در پی جذب مخاطب خود بود. در این میان، دیزنی پلاس (Disney+) نیز با مجموعه‌ای چشمگیر از تولیدات قدیمی و جدید کمپانی والت دیزنی (Walt Disney)، از دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی و حتی پیش‌تر، به صحنه آمد. با این حال، در میان این آرشیو عظیم، خلأهایی محسوس وجود داشت؛ غیبت فیلم‌هایی چون Dick Tracy (1990)، نسخه‌ی لایو اکشنِ The Jungle Book (1994)، یا اثر جنجالی و به‌شدت بحث‌برانگیز Song of the South (1946) که بازنشرشان همواره محل مناقشه بوده است.
اما اکنون، یک فیلم کمتر شناخته‌شده اما ارزشمند از گنجینه‌ی قدیمی دیزنی برای نخستین‌بار در فضای استریم در دسترس قرار گرفته است: Something Wicked This Way Comes (1983)، اقتباسی از رمان کلاسیک ری بردبری (Ray Bradbury).
این فیلم فانتزی تاریک (Dark Fantasy) و اندیشمندانه که در زمان اکران با شکست تجاری مواجه شد و مورد غفلت منتقدان قرار گرفت، امروز فرصتی تازه برای کشف دوباره یا تجربه‌ی نخست یک اثر متفاوت از دیزنی است؛ اثری که نه به شیرینی همیشگی تولیدات خانوادگی این استودیو، بلکه به تلخی و تأملِ اسطوره‌ای گرایش دارد. داستان درباره‌ی دو پسر نوجوان، ویل هالووی (Will Halloway) و جیم نایت‌شید (Jim Nightshade) است که با ورود یک کارناوال مرموز (Mysterious Carnival) به شهر کوچک‌شان، وارد دنیایی از جادو، ترس و وسوسه می‌شوند.
کارناوال، با رهبری شخصیتی مرموز و شریر به نام آقای دارک (Mr. Dark)، خواسته‌ها و تمایلات پنهان مردم شهر را نشانه می‌گیرد و در ازای برآوردن آرزوهایشان، روح آنان را به بند می‌کشد. نقش آقای دارک با بازی درخشان جاناتان پریس (Jonathan Pryce) یکی از نقاط اوج فیلم است. پریس با چهره‌ای آرام و نگاهی تهدیدآمیز، مفهوم وسوسه و تباهی را به شکلی نمادین مجسم می‌کند؛ شخصیتی که نه‌تنها مظهر شر، بلکه تجسم تاریک‌ترین امیال انسانی است.
در بطن روایت، فیلم از دو زاویه‌ی دید هم‌زمان بهره می‌برد: نگاه کودکانه و خیال‌پرداز دو قهرمان جوان، و نگاهی پخته‌تر از سوی پدر ویل، چارلز هالووی (Charles Halloway). این دو پرسپکتیو، دوگانگی عمیقی را میان آرزوی جاودانگی و پذیرش گذر زمان ایجاد می‌کنند؛ پرسشی بنیادین درباره‌ی نگاه ما به زندگی: آیا هنوز به دنیا با شگفتی‌های کودکانه می‌نگریم یا از منظر بزرگسالی که می‌خواهد محافظت کند و جهان را درک کند؟
نقدهای زمان اکران، واکنش‌هایی دوگانه اما عمدتاً مثبت داشتند. راجر ابرت (Roger Ebert)، منتقد نامدار، با امتیاز سه و نیم از چهار، فیلم را ستود و آن را «فیلمی ترسناک با ظرافتی ادبی» توصیف کرد که روح قلم بردبری را به‌درستی به تصویر کشیده است. او اشاره کرد که فیلم در میان آثار خانوادگی دهه‌ی ۱۹۸۰، اثری نادر است که بدون اتکا به هیاهوی ترس یا جلوه‌های خشن، مفاهیمی چون مرگ، آرزو و گذر زمان را برای بیننده‌ای در هر سن به تصویر می‌کشد.
از منظر فنی، Something Wicked This Way Comes هنوز هم به‌واسطه‌ی جلوه‌های عملی (Practical Effects)، نورپردازی خلاقانه و طراحی صحنه‌ی غنی خود چشمگیر است. استفاده از رنگ‌های پاییزی (Autumn Palette) با ترکیب گرمای نارنجی و سردی سایه‌ها، حضور مرگ و زوال در پس‌زمینه‌ی شهر، و صدای موسیقی وهم‌انگیز فیلم، همگی به غنای بصری و عاطفی آن افزوده‌اند.
در روزگاری که تولیدات خانوادگی اغلب به سوی بی‌خطری و همگانی‌پسندی گرایش دارند، بازگشت این فیلم به دیزنی پلاس یادآور دورانی است که استودیو هنوز جرأت کاوش در قلمروهای تاریک‌تر تخیل را داشت. این بازنشر نه تنها ادای احترام به اثری مهجور اما تأثیرگذار است، بلکه فرصتی است برای بازنگری در آنچه سینمای فانتزی می‌تواند باشد: تلفیقی از وهم، معنا و تأمل.
برای درک بهتر جایگاه این فیلم در ژانر فانتزی تاریک، می‌توان نگاهی نیز به آثاری چون The Witches (1990) یا اقتباس‌های دیگر از جهان ذهنی ری بردبری داشت؛ آثاری که همگی تلاش می‌کنند میان دنیای کودکی و سایه‌های کابوس‌گونه‌ی واقعیت، پلی از تخیل و ترس بنا کنند.
