چالش‌های اقتباس فیلم The Long Walk: غیرقابل فیلم‌سازی به روایت کینگ و پشت‌پرده‌ها

استیفن کینگ، استاد بی‌رقیب داستان‌های ترسناک و دنیاسازی‌های زنده و پر از ابهام، عادت ندارد، آثارش در کشوی فراموشی خاک بخورند، اما The Long Walk یکی از آن رمان‌هایی است که مدت‌ها به‌دلیل ویژگی‌های ساختاری و تماتیک بسیار پیچیده‌اش، بدل به چالشی طاقت‌فرسا برای اقتباس شده بود؛ تا جایی که حتی نام «غیرقابل فیلم‌سازی» را به دوش کشید. با این حال، همکاری جدید فیلمنامه‌نویس جی‌تی مولنر و کارگردان فرانسيس لارنس، که پیشینه‌اش در آثاری مانند کنستانتین و فرنچایز بازی‌های گرسنگی نشان از تسلط به روایت در ژانرهای متنوع دارد، متعهد شده‌اند تا این معمای سینمایی را حل کنند و نخستین بار این رمان را به یک اقتباس سینمایی بومی و قابل باور بدل نمایند؛ کاری که حتی بزرگان دیگری همانند جورج آ رومرو و فرانک دارابونت نتوانستند به انجام برسانند.

معرفی کتاب The Long Walk

کتاب The Long Walk، نخستین اثر کینگ در ۱۹۶۷ است که در ۱۹۷۹ با نام مستعار ریچارد باکمن منتشر شد، و از لحاظ تماتیک تاریک و سرشار از حس ناامیدی و خشونت چرخه‌ای است؛ عناصر داخلی و روانشناختی پیچیده‌ای که تبدیل آن به فیلم را به آزمونی دشوار بدل کرده‌اند. این رمان روایت مسابقه‌ای مرگبار است که گروهی از پسران جوان در آمریکا شرکت می‌کنند، راهپیمایی طولانی و اجباری که فقط زمانی به پایان می‌رسد که یک نفر زنده بماند. ایده‌ای ظالمانه، تحقیرآمیز و پر از تعلیق که از منظر بصری و میزانسن، باید کیفیتی خفقان‌آور و سرد داشته باشد تا جوی مناسب برای نمایش تراژدی انسانی را بسازد.

چالش‌های ساخت فیلم The Long Walk

در گفت‌و‌گوی تازه Mollner و Lawrence با مجله معتبر «ایمپایر»، هر دو تاکید کردند که نخستین قدم، کنار گذاشتن تمام اسکریپت‌های شکست‌خورده قبلی و تجزیه و تحلیل خطاهای آن‌ها بود. لارنس به نهادن انگشت روی «چالش‌های تدوین و روایت» آثار قبلی اشاره می‌کند و این نشان می‌دهد که اقتباس این رمان چیزی فراتر از حفظ داستان صرف است؛ در واقع ارجاعی به ساختار سینمایی، انتخاب میزانسن، و توسعه تمرکز بر تم اصلی یعنی بی‌رحمی و چرخه خشونت است که کینگ خود بر آن تاکید بسیاری داشت. مولنر در بحثش این نکته را اضافه می‌کند که آن‌ها سعی کردند هم به ریشه‌های تماتیک وفادار بمانند و هم با ایجاد تغییراتی غافلگیرکننده، از فورمولی خشک و تقلیدی فاصله بگیرند.

واقعیت این است که علاوه بر بزرگان ژانر ترسناک، از جمله جورج آ رومرو (که آثارش همیشه شامل نقد اجتماعی و جغرافیای وحشت‌انگیز بودند)، آندره اوورِدال و فرانک دارابونت، هیچ‌کدام موفق نشدند فیلمی بسازند که به رضایت کینگ برسد. خود نویسنده در مصاحبه‌ای تفکربرانگیز با Vanity Fair اذعان داشت که شاید «کیفیت بی‌رحمانه» رمان است که باعث شده سرمایه‌گذاران محتاط باشند. این جمله، تصویری از یک پروژه پر از ریسک و مخاطره را ترسیم می‌کند که نه فقط به خاطر موضوعات تاریک بلکه به دلیل نحوه روایت و حس ناخوشایند آن است که بسیاری را دلسرد کرده است.

از سوی دیگر، ادامۀ تولید سریع و بلافاصله پس از تماس تصمیم‌گیرنده پروژه یعنی روی لی با لارنس، نشان از نوعی «شانس نادر» در هالیوود دارد. مولنر از «ناشناختن» تمام پروژه‌های قبلی به عنوان یک نقطه قوت یاد می‌کند که باعث شد خیالشان راحت شود و به قضاوت‌های قبلی مبتنی بر ترس و موانع نگاه نکنند. لارنس نیز با تعجب می‌گوید سرعت رخدادها و شکل‌گیری پروژه برایش عجیب بود، چه در دنیایی که پروژه‌های اقتباسی معمولاً سال‌ها یا حتی دهه‌ها طول می‌کشد تا به مرحله تولید برسند.

داستان فیلم حول شخصیت ری گاراتی (کوپر هافمن) می‌چرخد که با پیتر مکوریس (دیوید جانسون) و جمعی از جوانان در یک مسابقۀ تلویزیونی اجباری در آمریکای پادآرمان‌شهری شرکت می‌کنند، جایی که فرماندهی آن بر عهده نقش مارژور (مارک همیل) است. اجرای این روایت به مثابه اجرای طرحی کلان درباره قدرت، نظارت، و سرکوب، است که از منظر ژانر وحشت اجتماعی و دیستوپیایی، حال و هوایی نزدیک به آثار کلاسیک مانند «1984» جرج اورول دارد؛ اما با فرم روایی به‌روزتر که با تمرکز بر بحران‌های روانی و فیزیکی شخصیت‌ها، تنش را به اوج می‌رساند.

زمان اکران فیلم The Long Walk

تاریخ اکران 21 شهریور 1404(12 سپتامبر 2025) برای The Long Walk فرصت مناسبی خواهد بود تا طرفداران ژانر وحشت و داستان‌های استیفن کینگ شاهد اثری باشند که نه صرفاً از نظر داستانی بلکه از منظر سینمایی، سرانجام موفق شده است معمای «غیرقابل فیلم‌سازی» بودن را بشکند. قطعاً این فیلم به موازات نگاهی که به پیمایش مرزهای اخلاق و انسانیت می‌اندازد، در عین حال آزمونی برای تحولات جدید در ژانر وحشت مدرن نیز خواهد بود.

اگر به فهم ژانری و تحلیلی در سینمای ترسناک علاقه‌مندید، پیشنهاد می‌کنم نگاهی به تاریخچه تلاش‌های نافرجام قبلی و مقایسه میزانسن و اتمسفر فیلم جدید با نمونه‌های کلاسیک داشته باشید. این پروژه مثال شاخصی است از تضاد میان اقتباس ادبی و سینمایی و روش‌های روایی که سینما باید برای پاسخگویی به متن‌های چالش‌برانگیز به کار گیرد.