توسط : وقتی صحبت از ددپول (Deadpool) می‌شود، کمتر شخصیتی در دنیای کمیک‌ها توانسته تا این حد مرز میان طنز، خشونت و فلسفه‌ی وجودی را در هم بشکند. حالا در نسخه‌ی جدید Undeadpool #1 که در دل رویداد عظیم و پسا‌آخرالزمانی Age of Revelation در دنیای مارول (Marvel) روایت می‌شود، شاهد چهره‌ای متفاوت از این ضدقهرمان پرحرف و بی‌پروا هستیم؛ روایتی تاریک، وحشت‌زا و به شکلی عجیب احساسی.
این رویداد در فضایی کابوس‌وار شکل گرفته است؛ جایی که بمب ژنی (Gene Bomb) با انتشار ویروس X (X-Virus) میلیون‌ها انسان را به موجوداتی جهش‌یافته و بی‌رحم تبدیل کرده است. در این هرج‌ومرج، بازماندگان تحت فرمان داگ رمزی (Doug Ramsey) که حالا با عنوان Revelation شناخته می‌شود، در سرزمینی ویران‌شده زندگی می‌کنند. این دنیای تاریک و پوسیده، بستر کاملی برای بازآفرینی ددپول به شکلی است که هیچ‌کس انتظارش را ندارد.
داستان با فرار چهار نوجوان جهش‌یافته از قلمروهای تحت کنترل Revelation آغاز می‌شود. ماشین خراب، جاده‌های متروکه و سایه‌ی موجودات بی‌هوشی به نام Babels که قربانیان خود را تکه‌تکه می‌کنند، فضای یک تریلر بقا و وحشت را تداعی می‌کند. در میانه‌ی این فرار، هیولایی ظاهر می‌شود که هم آشناست و هم غریبه: ددپولی که دیگر نمی‌میرد چون مرده است؛ قربانی ویروس X که حالا در کالبدی زامبی‌گونه گرفتار شده اما ذهن و شوخ‌طبعی‌اش هنوز سر جایش است.
این تضاد، قلب داستان را می‌سازد: یک ذهن بیدار در بدنی فاسد. ددپول که همیشه از مرگ می‌گریخت، حالا خودش مرگ است؛ زنده‌ای که میان زندگی و پوسیدگی سرگردان است. این مفهوم تازه باعث می‌شود Undeadpool بیش از یک داستان زامبی‌محور باشد؛ بلکه تبدیل به نوعی بازتاب روانی از هویت و شکنندگی انسان در جهانی بی‌روح شود.
آرت فوق‌العاده‌ی کارلوس ماگنو (Carlos Magno) به‌خوبی با این لحن هماهنگ است. بازی نور و سایه، رنگ‌های متضاد بین قرمزهای سوزان و خاکستری‌های سرد، و جزئیات دقیق خرابه‌ها همه حسی از «زیبایی در ویرانی» را القا می‌کنند. هر قاب مثل یک تابلوی آخرالزمانی است که تضاد میان امید و انزجار را فریاد می‌زند.
از نظر فرم، استفاده از ددپول به‌عنوان راوی تصمیمی پرریسک اما هوشمندانه است. دیدگاه محدود و ذهن آشفته‌ی او باعث می‌شود روایت حالت توهمی و غیرقابل پیش‌بینی پیدا کند، در حالی که تنش میان جسم و ذهنش عمقی تراژیک به ماجرا می‌دهد. برخلاف سری‌های مشابه مثل Marvel Zombies، این اثر سعی نمی‌کند صرفاً از وحشت و خون بهره ببرد؛ بلکه در جستجوی معنایی انسانی‌تر در دل مرگ است.
در پایان، Undeadpool #1 نه فقط یک کمیک ترسناک، بلکه بازتعریفی از خود ددپول است — یک مرثیه برای قهرمانی که همیشه می‌خندید تا درد را پنهان کند. حالا همان قهرمان در مرز میان زندگی و نیستی، خودش را می‌بلعد تا شاید بار دیگر معنی زنده بودن را پیدا کند.
برای طرفداران دنیای مارول و عاشقان ژانر وحشت، Undeadpool #1 شروعی درخشان و جسورانه است؛ ترکیبی از ترس، شوخ‌طبعی سیاه و درامی تلخ که نشان می‌دهد حتی در دنیای ابرقهرمان‌ها، مرگ هم می‌تواند حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشد.
