توسط : اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی از دیرباز با چالش‌های فراوانی در دنیای انیمیشن و سینما مواجه بوده‌اند؛ اغلب به دلیل ضعف در انتقال جوهره بازی و محدودیت‌های تکنیکی، تبدیل به پروژه‌هایی معمولی یا نه‌چندان موفق شده‌اند. اما سریال انیمه‌ای Castlevania: Nocturne به‌عنوان ادامه‌ای در فرنچایز موفق Castlevania، توانسته با ظرافت و درکی پیچیده، این طلسم را بشکند و تصویری جدید از اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی در حوزه انیمیشن خلق کند.
استودیو Powerhouse Animation Studios در همکاری با نتفلیکس، فصل دوم این سریال را خلق کرد که داستان بلمونت‌ها را در دوره انقلاب فرانسه روایت می‌کند، جایی که شخصیت‌ها در کشاکش نبرد با خون‌آشام‌ها و شورش بر علیه ظلم هستند. این فصل نیز زیر نظر کارگردان‌های دوقلو، آدام و سم دیتس، و ناظر طراحی شخصیت‌ها کتی سیلوا شکل گرفت، که هر سه با دقت فراوان به طراحی‌های شخصیتی و حرکت آنها پرداختند تا داستان غنی‌تر و دراماتیک‌تر جلوه نماید.
یکی از نکات بارز در روند طراحی و ساخت این انیمه، عزم تیم برای اصلاح کاستی‌های سریال اصلی در زمینه زبان شکل و شیوه سایه‌زنی بود. با حضور صدها انیماتور، چالشی بزرگ در حفظ یکپارچگی سبک بصری و عدم پراکندگی جریانات هنری به وجود آمده بود. آنها تصمیم گرفتند سایه‌زنی را ساده‌تر و خطوط را ظریف‌تر کنند تا هم زبان بصری منسجم تری شکل بگیرد و هم روند تولید برای انیماتورهای مختلف در آمریکا و کره آسان‌تر گردد.
کتی سیلوا به‌خصوص نسبت به طراحی شخصیت‌ها، تاکید فراوانی داشت و طراحی‌های متعدد برای یک شخصیت ترسناک و بسیار پیچیده مانند Drolta Tzuentes با لباس‌ها و حالت‌های مختلفش را به یک تجربه بی‌نظیر تبدیل کرد. این رویکرد انعطاف‌پذیر باعث شد هر لباس و ظاهر شخصیت‌ها به بخشی از هویتشان بدل گردد.
Richter Belmont، قهرمان مرکزی داستان، نمونه‌ای از تلفیق وفاداری به منابع اصلی بازی و طراحی نوین برای پرورش شخصیتی در طی فصل‌ها است. تغییر تدریجی در طراحی او، از لباس‌های اولیه تا نمادین‌ترین پوشش کلاسیک بازی Rondo of Blood، بازتابی دقیق از رشد و بلوغ شخصیت است که به شکلی هوشمندانه توسط سم و آدام دیتس همراه با تیم طراحی تحقق یافته است.
منتقدان تکنیکی و هنری در این پروژه، به بحث پیچیدگی طراحی شخصیت‌ها و چالش‌های ناشی از آن پرداختند. خطوط متعدد و جزئیات فراوان معمول انیمه‌های ژاپنی، با وجود اینکه به افزودن ظرافت کمک می‌کنند، بار روشنی بر دوش تیم انیماتورها می‌گذارند. به‌خصوص که اقلام متعددی مانند دکمه‌ها و لباس‌های پرجزئیات باید با دقت کنار هم قرار بگیرند تا هماهنگ و روان به نظر برسند.
در بخش جلوه‌های بصری نیز تیم با مدلسازی دقیق و اجرای دیجیتال قوی، سعی کرده است تعادل مناسبی بین ساخت دستی و جلوه‌های کامپیوتری ایجاد کند تا تمام قسمت‌ها به گونه‌ای یکپارچه در قالب نهایی قرار بگیرند. استفاده از تست‌های انیمیشن برای ساخت الگوهای حرکت خاص و سپس بازتولید آنها توسط تیم‌های برون‌سپاری، مقیاس‌پذیری و کیفیت را هماهنگ و حفظ کرده است.
یکی از نکات فنی قابل توجه، بهره‌گیری از مدل‌های فاصله‌ای برای شخصیات است؛ وقتی دوربین از شخصیت دور می‌شود، جزئیات طراحی کاهش یافته و بر عکس، با نزدیکی، جزییات افزوده می‌شود که این تکنیک منحصراً از روش‌های رایج انیمه‌ها در ژاپن اقتباس شده، اما در این پروژه با فرایند‌های دقیق داخلی ترکیب شده است تا سازگاری کامل در طراحی حاصل شود.
مربیان طراحی تاکید داشتند که نگاه به تکامل موجودات شب (Night Creatures) باید ظریف باشد، زیرا درون‌مایه داستان بر تکامل و جهش آنها پس از استفاده از دستگاهی خاص تاکید دارد. ترکیب المان‌های انسانی و موجوداتی باعث ایجاد تضاد بصری و روایت قوی‌تر شده است که به کمک تیم طراحی، به صورت مرحله‌ای و با در نظر گرفتن اینکه شخصیت در چه وضعیتی است، تغییر می‌کند.
در مجموع، Castlevania: Nocturne نمونه‌ای استثنایی از موفقیت یک اقتباس بازی ویدیویی به انیمه است که با تمرکز بر ظرافت طراحی، هماهنگی تیمی پیچیده، و استفاده هوشمندانه از زبان بصری انیمه، توانسته است نه تنها طرفداران بازی بلکه علاقه‌مندان سینمای انیمه در سراسر جهان را جذب کند.
این موفقیت به این علت اهمیت دارد که اکثرا اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی دچار مشکلات عمده‌ای مثل شکست در انتقال اتمسفر و سبک اصلی بازی یا مشکلات فنی در انیمیشن‌سازی می‌شوند. Castlevania: Nocturne اما نشان داده که، با برنامه‌ریزی دقیق و درک عمیق از هر دو مدیا؛ بازی و انیمه، می‌توان پلی خلق کرد که غالب منتقدان و مخاطبان را راضی نماید.
