توسط : در ایونت نینتندو، رونمایی دوباره از متروید پرایم ۴: بیاند (Metroid Prime 4: Beyond) نه صرفاً یک اعلام تاریخ انتشار، بلکه نشانه‌ای از تحول فکری و هنری در سیاست‌های بازی‌سازی نینتندو بود. بعد از سال‌ها سکوت، تماشای گیم‌پلی تازه منتشرشده بیش از آنکه حس «بازگشت یک قهرمان قدیمی» را تداعی کند، حس «بازتعریف یک میراث» را منتقل می‌کند.
متروید پرایم (Metroid Prime) همیشه چیزی فراتر از یک شوتر اول‌شخص بوده؛ بستری برای تجربه‌ی تنهایی، کاوش و کشف در جهانی بیگانه و ناآشنا. حالا در نسخه‌ی «بیاند»، این حس به‌وضوح گسترده‌تر شده، نه فقط در طراحی محیط یا جزئیات فنی، بلکه در منطق حرکت و درگیری. نینتندو این بار به جای تأکید بر نوستالژی، به سمت بازسازی حس ماجراجویی رفته؛ گویی هدف، ایجاد تعادل بین «هویت متروید» و «نگاه مدرن به بازی‌های نسل نهم» بوده است.
مکان جدید بازی، سیاره‌ی ویوروس (Viewros)، نمادی از این فلسفه است؛ جهانی زنده، پیچیده و پر از نشانه‌هایی از تمدن‌های فراموش‌شده که با فناوری پیشرفته‌ی کنسول نینتندو سوئیچ ۲ (Nintendo Switch 2) عمق بیشتری پیدا کرده. ترکیب طراحی ارگانیک محیط با افکت‌های نوری و حرکتی، نشانه‌ای از بازگشت نینتندو به رویکرد سینمایی‌تری است که پیش‌تر در Metroid Prime 3: Corruption تنها بخشی از آن را دیده بودیم.
اضافه شدن وسیله‌ی نقلیه‌ی جدید Vi-O-La هم بیش از یک ابزار حرکتی است؛ استعاره‌ای از «شتاب در روایت» و گسترش مرزهای کاوش در جهان بازی. سازندگان با این المان به بازیکن آزادی عملی داده‌اند که کمتر در آثار نینتندو دیده می‌شود، و همین، نشانه‌ی بلوغ طراحی در این فرنچایز قدیمی است.
اما شاید مهم‌ترین نکته، زمان‌بندی عرضه بازی باشد، ۴ دسامبر ۲۰۲۵ (۱۳ آذر ۱۴۰۴)؛ درست در آستانه ورود کامل نینتندو به نسل جدید. با ارائه‌ی نسخه‌ی ارتقایافته برای سوئیچ ۲ و پشتیبانی هم‌زمان از سوئیچ فعلی، نینتندو نشان می‌دهد که مسیرش را از رقابت صرف با سونی و مایکروسافت جدا کرده و به سمت «پایداری تجربه» می‌رود، حفظ گذشته، در کنار حرکت به آینده.
در نهایت، Metroid Prime 4: Beyond بیش از آنکه یک بازی باشد، نوعی بیانیه است: تأکیدی بر اینکه نینتندو هنوز هم می‌تواند میان فناوری، طراحی و تخیل تعادل برقرار کند. شاید در دنیای پر از بازی‌های پرزرق‌وبرق نسل نهم، این عنوان بیش از همه یادآور این جمله باشد که گاهی «کشف» از «نبرد» مهم‌تر است.
