توسط : تأیید رسمی سریال تلویزیونی هری پاتر با برنامه‌ریزی برای یک دهه پخش در HBO Max، نه تنها پاسخی به اشتیاق بی‌پایان مخاطبان این دنیای فانتزی است، بلکه نشانه‌ای از تغییرات بنیادی در نحوه بهره‌برداری از فرنچایزهای بزرگ در عصر طلایی تلویزیون استریمینگ محسوب می‌شود. دیوید زاسلاو، مدیرعامل Warner Bros. Discovery، در تازه‌ترین گزارش مالی شرکت، تصویری روشن از این پروژه ارائه کرد که برخلاف پیش‌بینی‌های اولیه هفت فصل از روی کتاب‌های جی.کی. رولینگ، حالا برای ده سال برنامه‌ریزی شده است. این تعهد بلندمدت معنایی جز سرمایه‌گذاری بر روی یک روایت گسترده‌تر، شاید شامل مواد تازه و شیوه‌های نوین قصه‌گویی ندارد.
شروع تولید فصل اول این سریال که شامل هشت قسمت است، در حوالی لندن در جریان است و قرار است در سال ۲۰۲۷ به نمایش درآید.
انتخاب بازیگران ترکیبی از چهره‌های نوظهور و بازیگران برجسته کلاسیک بوده است که تنوعی معنادار را در ترکیب بازیگری فراهم کرده‌اند. دامینیک مک‌لافلین نقش هری پاتر را بازی می‌کند، نیک فراست در نقش هاگرید، و آربلا استانتون و آلاستیر استوت به ترتیب هرماینی گرنجر و رون ویزلی را به تصویر خواهند کشید. حضور جان لیثگو به عنوان دامبلدور و شخصیت‌هایی چون پاپا اسیِدو به عنوان اسنیپ و جانت مک‌تیر در نقش مک‌گونگال، به کارنامه بازیگری سریال سنگینی هنری قابل توجه می‌بخشد که نشان از جدی بودن پروژه دارد.
در حوزه بصری نیز به نظر می‌رسد کیفیت تصویربرداری و میزانسن‌ها با حضور آدریانو گلدمن، فیلمبردار شناخته‌شده‌ای که در آثاری چون آندور، جین ایر و تاج نقش کلیدی داشته است، تضمین شده است. مشارکت چنین فیلمبرداری یعنی قطعا مکان‌های نمادینی همچون هاگوارتز و خیابان پرایوت در این سریال بازسازی خواهند شد. مدتی پیش گلدمن اعلام کرد که فصل اول شامل ۸ قسمت است (بر خلاف شایعات پیشین مبنی بر ۶ قسمت) و وی مسئولیت تصویربرداری دو قسمت اول و دو قسمت پایانی را بر عهده دارد. این نکته نشان می‌دهد که دقت و نگاه مفصل در قسمت‌های ابتدایی و پایانی که معمولاً نقاط عطف داستان هستند، کاملاً لحاظ شده است.
اساسا این پروژه نه فقط بازسازی شاهکار ادبی، بلکه بازآفرینی یک جهان سینمایی-تلویزیونی است که در پی فتح بازارهای گسترده تماشاگران داخلی و بین‌المللی است. طول دوره تولید ۱۰ ماهه فصل اول و حتی برخی قسمت‌های فصل دوم، گواهی بر حجم بالای تولید و کیفیتی است که انتظار می‌رود از سریالی با چنین سابقه‌ای داشت.
دیویید زاسلاو نکته جالبی را در مورد چشم‌انداز ده ساله این سریال مطرح کرده است که احتمال تقسیم هر کتاب به چند بخش و حتی حضور مواد جدید و بدیع غیرمستقیم از کتاب‌ها را افزایش می‌دهد. این رویکرد اگرچه برای طرفداران کلاسیک کمی ریسک دارد، اما در دنیای پررقابت امروز تلویزیون، روشی مرسوم برای حفظ استمرار توجه مخاطب و ارائه روایت‌های متنوع‌تر است.
از نظر ژانری، این سریال بازگشت به فضای فانتزی کلاسیک است، اما با استفاده از ساختارهای روایت چندفصلی می‌تواند به تدریج به سمت درام‌های شخصی‌محور، اسرارآمیز و شاید حتی تمدن‌شناسی جادویی حرکت کند که ظرفیت‌های داستان‌گویی در پس‌زمینه‌های گسترده‌تر دنیای رولینگ را به نمایش بگذارد.
نکته تاکید بر همکاری بازیگران و سازندگان با اسم‌هایی همچون آدریانو گلدمن، جان لیثگو و دیگر بازیگران برجسته نشان می‌دهد که این پروژه با توجه به سرمایه گذاری و برنامه‌ریزی بلندمدت، به شکل قابل اعتنایی می‌خواهد از سطح صرفاً یک اقتباس معمولی فراتر رفته و به عنوان یک اثر هنری مستقل در حوزه سریال‌های فانتزی مطرح شود.
در پایان باید توجه داشت که این پروژه در دقیق‌ترین تقاطع میان احترام به منبع، نوآوری‌های روایت و فشار تجاری برای بهره‌برداری از پتانسیل عظیم فرنچایزهای محبوب قرار دارد.
