نوشتۀ استیون کینگ، چه در قالب رمان یا قصههای کوتاهش، همواره تلاش کرده تا سایههای تاریک وجود بشری را در قالبی دلهرهآور و بیرحم به تصویر بکشد؛ و تازهترین اقتباس سینمایی از یکی از کارهای کمتر دیدهشدهاش، یعنی The Long Walk، همان سبک نزدیک به متافور و نمادین را در دل ژانر دیستوپیایی به نمایش میگذارد. این فیلم که تحت هدایت کارگردان باتجربهٔ فرانسیس لارنس ساخته شده، با انتشار تریلری جدید، نوید آمیختهای از مسابقهای نفسگیر، تنشهای روانی و فاجعهی اجتماعی بیرحم را میدهد.
در بستر داستان در یک آمریکا جایگزین، صد جوان مرد موظفاند که از مسیر جادهٔ ۱ در ایالات متحده تنها با سرعتی ثابت ۴ مایل در ساعت عبور کنند. قوانین مسابقه، بهشدت بیامان است: اگر کسی سرعتش به زیر حد تعیین شده برای بیش از ۳۰ ثانیه در سه موقعیت متفاوت برسد، بدون هیچ معطلی گلولهای نصیبش میشود. برندهٔ این رقابت خونین، حق دارد تا پایان عمرش هر آنچه را که میخواهد طلب کند. این ساختار شباهتهایی آشکار دارد به رقابتهای مرگبار و اختناقآور داستانهایی همچون The Hunger Games اثر سوزان کالینز، اما در عین حال میتوان صدای خام و بیپیرایهای از داستانهای همسالان کینگ برای مثال Stand By Me نیز شنید؛ چیزی که هم خشونت را به نمایش میگذارد و هم نوعی از ناپایداری روانی و اجتماعی جوانان آمریکا در دهۀ هفتاد.
از نظر اجرایی، بازیگران جوان و بااستعدادی همانند کوپر هافمن، دیوید جانسون (از سریال Alien: Romulus), رومن گریفین دیویس (معروف بهJojo Rabbit) و بن وانگ (Karate Kid) در کنار یک اسطورهٔ سینما یعنی مارک همیل حضور دارند که نقش مرموز و تهدیدآمیز The Major، ناظر و متولی مسابقه را بر عهده دارد. این شخصیت، نمادی است از خودِ سیستم و اجبار بیرحمانه به اطاعت و حفظ نظم به هر قیمتی، با لحنی که بیشباهت به اجرای مرگ و زندگی در هیتلر در Jojo Rabbit نیست. این بار همیل با تجربهٔ گستردهاش در بازی نقشها و به خصوص پس از کار در اقتباس دیگری از کینگ، «The Life of Chuck»، نشان میدهد که میتواند استادی بازیگر شرور را فراتر از چهرهٔ یک نماد سادهٔ شر بازی کند و فضای خفه و یأسآور داستان را خلق کند.
تریلر منتشر شده، با تدوین سریع، نماهای بسته دقیق بر چهره بازیگران، و موسیقی متن سرد و مبهم، نه تنها اولین واکنش به اتمسفر کلاسیک استیون کینگ را زنده میکند بلکه تحدیدنماییِ خستگی و ترسِ دائمی در پافشاری بر ادامه دادن را به تصویر میکشد. میزانسنهای طولانی ولی پرتنش که احتمالاً در طول فیلم نیز تکرار خواهد شد، مخاطب را به تماشاگر بینیانی بدل میکند که انگار در مسیر رودخانهای از ناامیدی و نمایش دردهای روحی ناشناخته قدم میزند.
در کنار روایت، پرداخت تماتیک فیلم نیز ارزش تحلیل دارد: مسألۀ تحمل درد، فشارهای اجتماعی و فردی و بحران بلوغ در جامعهای که ظاهراً به جای حمایت، خفه میکند. اين مسایل در قالب این مسابقه تبدیل به یک نظام بیرحم بقا شده است که آینهای برای پویاییهای سیاسی و فرهنگی معاصر آمریکا و دنیا است. این فیلم، فارغ از جذابیتهای ژانری مترسکوار، بازتابی هوشمندانه از ترسهای جامعه و ناامیدیهایی است که نسلهای مختلف را دایم به چالش میکشند.
اگر دنبال بررسیهای عمیقتر درباره جایگاه این فیلم در میان اقتباسهای استیون کینگ هستید، تماشای این فیلم پس از اکران ۱۲ سپتامبر میتواند تجربهای بینشزا باشد. به ویژه اینکه امسال شاهد دو اقتباس بزرگ از کینگ هستیم؛ یکی The Running Man با حضور ادوارد رایت و گلن پاول که حال و هوای مسابقات سایبرپانکی را با طنزی گزنده درهم آمیخته، و دومی همین فیلم The Long Walk که سرشار از سیاهی و دلهره است.
در نهایت، آنچه The Long Walk را به اثری متمایز بدل میکند نه تنها قصهٔ ناب و شوکآور بلکه بهرهمندی از تیم بازیگری بسیار قوی، کارگردانی استادانه و شناخت عمیق از بزرگترین مضمونهای کینگ درباره انسانهای به شدت اسیر مکانیزمهای بیرونی و درونی است.