وحشت روان‌شناختی و بقا در The Long Walk؛ اقتباسی ماندگار از استیون کینگ

فیلم The Long Walk اقتباسی از رمان دیستوپیایی دهه ۱۹۷۰ استیون کینگ (Stephen King) است که در ابتدا با نام مستعار ریچارد باچمن (Richard Bachman) در سال ۱۹۷۹ منتشر شد و حالا به کارگردانی فرانسیس لارنس (Francis Lawrence)، کارگردان سه فیلم Hunger Games، در تاریخ ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۵ (۲۱ شهریور ۱۴۰۴) روی پرده سینما می‌رود. این فیلم در نقدهای اولیه به عنوان نسخه‌ای تاریک‌تر، روان‌شناسانه‌تر و بی‌رحمانه‌تر از ژانر رقابت‌های بقا معرفی شده است.

رمان The Long Walk یکی از اولین آثار استیون کینگ در سبک دیستوپیا است که آن را بین سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷، زمانی که دانشجوی کالج بود، نوشت. این کتاب بعدها در سال ۱۹۷۹ منتشر شد و به سرعت مورد توجه منتقدان قرار گرفت و حتی در فهرست ۱۰۰ کتاب برتر انجمن کتابخانه‌های آمریکا برای نوجوانان بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۲۰۰۰ جای گرفت. داستان در یک آمریکای استبدادی اتفاق می‌افتد و روایتگر مسابقه‌ای مرگبار است؛ جایی که ۱۰۰ نوجوان باید با سرعت مشخصی که توسط حکومت تعیین شده راه بروند و اگر سه بار از سرعت تعیین‌شده عقب بمانند، به‌سرعت اعدام می‌شوند.

فیلم The Long Walk با بازی کوپر هافمن (Cooper Hoffman) و دیوید جونسن (David Jonsson) روایتگر داستان ۵۰ نوجوان است که در نسخه سینمایی در رقابتی مرگبار شرکت می‌کنند و باید با سرعت مشخص حرکت کنند، چراکه عقب ماندن مساوی مرگ است. برخلاف روایت‌های میدان‌محور مجموعه Hunger Games، تمرکز این داستان بر یک هدف ساده است: راه رفتن مداوم. همین سادگی باعث افزایش فشار روانی، اضطراب مداوم و ترس عمیق در طول روایت می‌شود.

فیلم از خشونت عریان و لایه‌های سیاسی داستان اصلی چشم‌پوشی نمی‌کند و همین امر باعث شده تا فضای خفقان‌آور و نقد اقتدارگرایی، که بخش مهمی از کتاب است، در فیلم نیز به تصویر کشیده شود. مارک همیل (Mark Hamill)، بازیگر افسانه‌ای هالیوود، در نقش فرمانده نظامی رقابت حضور دارد و با بازی قدرتمند خود فضای سرکوبگرانه فیلم را به سطح بالاتری می‌برد.

فرانسیس لارنس، با تجربه‌ای که از ساخت سه فیلم مجموعه Hunger Games دارد، موفق شده است فضای تاریک، بی‌رحمانه و استبدادی جهان استیون کینگ را بازآفرینی کند. فیلم نه‌تنها وحشت روانی داستان را منتقل می‌کند، بلکه لایه‌های اجتماعی و سیاسی اثر را نیز پررنگ‌تر می‌کند و تصویری از تأثیرات قدرت‌های سرکوبگر بر نسل جوان ارائه می‌دهد.

واکنش‌های اولیه منتقدان بسیار مثبت بوده و بیشتر بر مولفه‌های وحشت روان‌شناختی فیلم تأکید دارند. وحشتی که اینجا با مفهوم ساده و درعین‌حال تراژیک راه برو یا بمیر شکل می‌گیرد و فیلم هوشمندانه مقاصد سیاسی و روانی پنهان این مسابقه را به تصویر می‌کشد. کریس گالاردو (Chris Gallardo) در نقد خود ضمن تمجید از بازی‌های کوپر هافمن و دیوید جونسن، از تجربه تماشای یک دوستی شیرین در دل رقابتی بی‌رحمانه سخن گفته است.

نقدهای تخصصی همچنین به جزئیات فنی فیلم پرداخته‌اند؛ از موسیقی گرفته تا میزانسن و جزئیات بصری، همگی در خدمت خلق فضایی خفقان‌آور و استرس‌زا هستند. طراحی صحنه و نورپردازی به شکلی هنرمندانه حس استیصال و فشار روانی شخصیت‌ها را به مخاطب منتقل می‌کند و درعین‌حال فیلمسازان بدون کم‌وکاست خشونت و استثمار را به تصویر می‌کشند، بدون اینکه از عمق احساسی و انسانی داستان غافل شوند.

پری نمیروف (Perri Nemiroff) از Collider این فیلم را یکی از شدیدترین تجربه‌های عاطفی سال معرفی کرده و به تحسین فیلمنامه جی‌تی مولنر (JT Mollner) و کارگردانی فرانسیس لارنس پرداخته که توانسته‌اند اصالت خشونت‌آمیز رمان اصلی را حفظ کنند و درعین‌حال به روح و قلب داستان وفادار بمانند. اندرو سالازار (Andrew Salazar) از DiscussingFilm نیز فیلم را یکی از موفق‌ترین اقتباس‌های سینمایی آثار استیون کینگ در چند سال اخیر دانسته و به قدرت انتقال پیام‌های سیاسی و نقد اقتدارگرایی در فیلم اشاره کرده است.

درنهایت، The Long Walk را می‌توان نقطه عطفی در ژانر وحشت روان‌شناختی و فیلم‌های بقا دانست؛ اثری که با تکیه بر شخصیت‌پردازی عمیق، بازی‌های درخشان و کارگردانی مقتدرانه، تجربه‌ای ماندگار و تکان‌دهنده خلق می‌کند و پرسش‌های مهمی درباره نقش فرد در برابر ساختارهای سرکوبگر اجتماعی مطرح می‌سازد.