توسط : فیلم جدید Predator: Killer of Killers که به کارگردانی دن تراختنبرگ ساخته شده، نه تنها دنباله‌ای نوآورانه برای مجموعه فیلم‌های Predator محسوب می‌شود، بلکه نمونه‌ای آشکار از تلفیق دقیق تأثیرات فرهنگی و هنری متنوع است که توانسته فضای تازه‌ای را در این فرنچایز قدیمی خلق کند. این پروژه انیمیشنی که از 6 ژوئن در Hulu منتشر شده، ترکیبی از روایت چندصدایی، تکنولوژی انیمیشنی پیشرفته با استفاده از Unreal Engine و تأثیرپذیری از آثار شاخصی مانند انیمه کلاسیک Akira و سریال انیمیشنی Arcane است.
دن تراختنبرگ که پیش‌تر با فیلم Prey در سال 2022 توانست جان تازه‌ای به این سری آثار جان ببخشد، این بار در مسیر تجربه‌ای متفاوت، تلاش کرده تا ظرفی برای داستان‌های متنوع از سه دوره تاریخی بسازد: یک غارتگر وایکینگ که دنبال انتقام قتل پدرش است، یک نجیب‌زاده ژاپنی که به نینجا تبدیل شده تا شرافت خود را از برادر سامورایی‌اش حفظ کند، و یک خلبان جنگ جهانی دوم که در زمینه ماشین‌آلات متخصص است. هرکدام از این شخصیت‌ها در محیط‌های متفاوت، با یک شکارچی بیگانه روبرو می‌شوند و سپس برای یک مبارزه نهایی با یکدیگر جمع می‌شوند.
یکی از نکات جالب در طراحی ساختار روایت Killer of Killers الهام از فیلم کمدی جمعی Best in Show ساخته کریستوفر گست است. تراختنبرگ توضیح می‌دهد که در این فیلم، تماشاگر با شخصیت‌های متعددی رابطه نزدیکی برقرار می‌کند و در نهایت نمی‌تواند تنها برای یک پیروز خاص دل بسوزاند یا طرفداری کند. این حس همدلی و همذات‌پنداری چندطرفه در ساختار فیلم و شخصیت‌پردازی انیمیشن او به خوبی آشکار است؛ جایی که بیننده همزمان با سه شخصیت متفاوت ارتباط برقرار می‌کند و نمی‌خواهد هیچکدام بر دیگری پیروز شود.
اما عنصر بصری و تکنیکال این فیلم، که بخش زیادی از جذابیت آن را شکل می‌دهد، بیشتر تحت تأثیر سریال انیمیشنی موفق Arcane بوده است. جایی که به‌جای استفاده از نرم‌افزارهای رایج انیمیشن دیجیتال مانند Maya و Nuke، در این فیلم موتور بازی‌سازی Unreal Engine طراحی شده است؛ فرایندی که امکان خلق حرکات سینمایی و گرافیک بکر را به تیم سازنده داده است. در واقع، بسیاری از انیماتورهای این پروژه، شامل مدیر انیمیشن، افراد کلیدی بودند که روی سریال Arcane کار کرده‌اند و این مشترکات، زبان بصری و کیفیت حرکتی شخصیت‌ها را به شدت ارتقا داده است.
اما تأثیرگذارترین منبع الهام تراختنبرگ در بعد عاطفی و تماتیک، انیمه 1988 کاتسوهیرو اوتومو، Akira است. او در مصاحبه‌ای با اشاره به تجربه کودکی‌اش هنگام دیدن این فیلم می‌گوید:
«Akira برای من مانند یک انفجار ذهنی بود؛ خشونت، تم‌های بزرگسالانه و حس سینمایی‌ای که آن فیلم خلق می‌کرد، در سن کم برایم معنادار و منحصر به فرد بود.»
این تعادل بین شیفتگی به محرک‌های بصری و روایت دراماتیک، به تراختنبرگ انگیزه داد تا Killer of Killers را در قالب انیمیشن بسازد، جایی که محدودیت‌های گران‌مایه فیلم‌های لایو اکشن حذف شده و فضای خلاقانه‌ای برای ترکیب هواپیماهای در حال نبرد و اقدامات نمایشی فراهم شده است.
نکته کلیدی در اینجا، لذت بخشی تجسم در لحظه به لحظه این روایت است. صحنه‌هایی مانند تعمیر هواپیما به‌صورت معلق روی بال یا دویدن پرهیجان در خیابان‌های کازابلانکا، در انیمیشن به شکل کاملاً طبیعی و خوش‌ساخت به تصویر کشیده می‌شوند، در حالی که در نهایت به شکل لایو اکشن ممکن است کمی غیرواقعی یا حتی مضحک جلوه کنند.
این رویکرد سینمایی – انیمیشنی نه تنها به خلق یک فضای فانتزی جذاب برای طرفداران قدیمی مجموعه Predator کمک کرده، بلکه به شکل قابل توجهی مخاطبان جدید و علاقه‌مندان به انیمیشن و هنرهای دیجیتال را نیز جلب خواهد کرد. چنین تلفیقی نشان می‌دهد که هویت مذهبی فرنچایز می‌تواند به‌روز شود و در عین حفظ عناصر اصلی، تجربه‌های بصری و روایی نوینی ارائه کند که ترکیبی از فرهنگ‌های مختلف و تکنولوژی‌های نوآورانه است.
در پایان، Predator: Killer of Killers نه فقط یک ادامه سرد برای یک فرنچایز سینمایی نیست، بلکه تجربه‌ای سینمایی-انیمیشنی است که در آن تطبیق دادن عناصر کلاسیک با تکنولوژی روز و الهام‌گیری عمیق از آثار شاخصی مانند Akira و Arcane و حتی Best in Show، به خلق اثری منحصر به فرد و پرشور منجر شده است. این فیلم بار دیگر ثابت می‌کند که بازی با شکل و ساختار فیلم و ترکیب آن با تکنولوژی‌های پیشرفته، می‌تواند توصیفی تازه و جذاب برای قصه‌های قدیمی ارائه دهد و فرنچایزی در ظاهر تکراری را دوباره زنده کند.
