توسط : فرنچایز Predator با فیلم Prey به کارگردانی دن تراشتنبرگ (Dan Trachtenberg) در سال ۲۰۲۲ جان تازه‌ای گرفت و نشان داد که می‌توان با رویکردی نوآورانه و روایت متفاوت، جایگاه این دنیا را دوباره تثبیت کرد. این موفقیت به استودیوی 20th Century Studios انگیزه داد تا بار دیگر این مجموعه را به کارگردان خوش‌ذوق بسپارد تا آن را در قالبی نو و متفاوت، این بار در مدیوم انیمیشن، توسعه دهد. حاصل این همکاری دو اثر شاخص هستند؛ انیمیشن Predator: Killer of Killers که در ژوئن ۲۰۲۴ بر روی Hulu منتشر شد و فیلم Predator: Badlands که برای نوامبر ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده است.
در گفتگویی اختصاصی، تراشتنبرگ به منابع الهام قابل توجهی اشاره می‌کند که برای علاقه‌مندان به دنیای بازی‌ها و فیلم‌های انیمیشنی جالب است. از یک‌سو فیلم Best in Show به کارگردانی کریستوفر گست (Christopher Guest)، یک کمدی گروهی محصول سال ۲۰۰۰، از منظر ساختار داستان و شکل‌بندی شخصیت‌ها تأثیر مهمی بر نحوه‌ی روایت انیمیشن داشته است. در این فیلم، روایت به‌گونه‌ای تنظیم شده که مخاطب با تمام کاراکترهای متنوع داستان پیوند برقرار می‌کند و دلش می‌خواهد همه‌ی آن‌ها پیروز باشند، نه فقط یک نفر؛ حالتی کاملاً متفاوت با کلیشه‌های رایج در فیلم‌های درام ورزشی یا رقابتی که معمولاً یک قهرمان محوری دارند.
در Predator: Killer of Killers نیز سه شخصیت اصلی از سه دوره‌ی مختلف تاریخی، یک وایکینگ، یک نجیب‌زاده ژاپنی (Samurai) و یک خلبان آمریکایی در جنگ جهانی دوم، هر کدام درگیری متفاوتی با دشمنان و موجودات Predator دارند. ساختار کلی داستان به شکل رقابتی است، اما جذابیت در این است که تماشاگر با هریک از این شخصیت‌ها پیوند عاطفی برقرار می‌کند و نمی‌خواهد آن‌ها بر سر یکدیگر پیروز شوند. این نوع روایت چندمحوری، با تأثیرپذیری از Best in Show، به انیمیشن عمق احساسی و انسجام خاصی بخشیده است.
از سوی دیگر، شکل ظاهری و کیفیت بصری انیمیشن بر فناوری‌های نوین تکیه دارد. تراشتنبرگ و جاشوا واشونگ (Joshua Wassung) به تکنیک‌های ساخت پروژه‌ی Arcane در زمینه‌ی انیمیشن دیجیتال ارجاع می‌دهند، اما نکته‌ی کلیدی این است که Killer of Killers به طور کامل در موتور Unreal Engine تولید شده است؛ فناوری‌ای که عمدتاً در دنیای بازی‌های ویدیویی شناخته می‌شود و امکاناتی پویا و سینماتیک ارائه می‌دهد. همکاری با هنرمندانی از تیم Arcane مانند استیون جی. مایر (Steven J. Meyer)، رهبر انیماتورهای شخصیت، تجربه‌ی بصری فیلم را ارتقا داده و انیمیشن را در سطحی رفیع‌تر قرار داده است.
اما شاید جذاب‌ترین منبع الهام، انیمه‌ی کلاسیک و تأثیرگذار Akira اثر کاتسوهیرو اوتومو (Katsuhiro Otomo) باشد. این انیمه پیوندی ژرف و عاطفی با مخاطب برقرار می‌کند؛ تجربه‌ای که تراشتنبرگ از کودکی با آن همراه بوده و تأثیرش بر شکل‌دهی به احساسات و فضای انیمیشن جدید Predator انکارناپذیر است. شدت صحنه‌های اکشن، هیجان روایت و فضاسازی تیره و وهم‌انگیز Akira از المان‌هایی است که او سعی کرده در Killer of Killers به‌کار گیرد. ترکیب این حس با عناصری چون گرافیک پرجزئیات، صحنه‌های اکشن پویا و پرداخت به خشونت بصری باعث شده این انیمیشن اثری نمایشی و ماندگار در ژانر اکشن-انیمیشن باشد.
از نظر تکنیکی و ژانری، استفاده از Unreal Engine موجب شده تا لحظات اکشن دقیقاً همانند بازی‌های ویدیویی از نظر حرکتی و فضاسازی حس شوند؛ به‌ویژه صحنه‌هایی مانند تعمیر هواپیما در حالی‌که در هوا معلق است یا تعقیب و گریز خیابانی در فضایی شبیه به کازابلانکا (Casablanca)، که در یک فیلم لایو اکشن ممکن بود غیرقابل باور جلوه کند اما در قالب انیمیشن با دقت و جذابیت بصری همراه است.
این برخورد سینمایی با انیمیشن، که تلفیقی از المان‌های کلاسیک و تکنولوژی روز است، می‌تواند مسیر آینده‌ی فرنچایز Predator را تغییر دهد؛ مسیری که تنها مبتنی بر لایو اکشن نیست، بلکه انیمیشن را نیز به عنوان بستری مهم و جدی می‌پذیرد.
در نهایت، انیمیشن Predator: Killer of Killers که در ۶ ژوئن ۲۰۲۴ روی Hulu منتشر شد، خود را به عنوان یک پروژه‌ی تجربی و سنت‌شکن معرفی می‌کند. اثری که نه تنها از نظر ساختاری و روایی توجه‌ها را جلب می‌کند، بلکه الگویی پویا برای بهره‌گیری از فناوری‌های مدرن و روایت نوآورانه ارائه می‌دهد؛ ترکیبی ناب از لذت بصری، دانش فنی و جسارت هنری که می‌تواند مسیر آینده‌ی Predator را بازتعریف کند.
