توسط : مینی‌سری Batman & Robin: Year One در شماره دوازدهم خود، به قلم قدرتمند مارک وید (Mark Waid) و تصویرگری چشمگیر کریس سامنی (Chris Samnee)، به نقطه پایانی می‌رسد؛ پایانی که نه‌تنها گره‌های داستانی را جمع‌بندی می‌کند، بلکه در قالبی حساب‌شده، روایتی تازه از منشأ دو قهرمان افسانه‌ای دی‌سی ارائه می‌دهد. این شماره، با تلفیق هوشمندانه‌ی ریشه‌های نوستالژیک و نگاه آینده‌نگر، تبدیل به سنگ‌بنایی برای جریان جدید روایت‌های دی‌سی یونیورس (DC Universe) می‌شود.
در این قسمت، تهدید اصلی از سوی گروه Faces اوج می‌گیرد؛ جایی که تو-فیس (Two-Face) و کلی‌فیس (Clayface) با در دست گرفتن نبض جرم در گاتهام، بحران تازه‌ای می‌آفرینند. ماجرا از آن‌جا آغاز می‌شود که بتمن پس از سقوطی مرگبار از مهلکه جان سالم به در می‌برد و این فرصت به جنایتکاران می‌رسد تا با اسناد مالی خانواده گریمالدی (Grimaldi) از چنگ قانون بگریزند. در ادامه، بتمن و رابین با هماهنگی و تیزهوشی همیشگی، نقشه‌ی آزادسازی فرمول تغییرشکل کلی‌فیس در آب‌های شهر را خنثی می‌کنند و از یک فاجعه گسترده جلوگیری به عمل می‌آورند.
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های این شماره، بازتعریف بخش‌هایی از تاریخ رسمی دی‌سی است. نمونه‌ی بارز آن، تغییر سرنوشت کاپیتان فالکون (Captain Falcon) است؛ شخصیتی که در داستان‌های قبلی مرده بود، اما این‌بار زنده می‌ماند و همین موضوع، مسیر شخصیت‌پردازی تو-فیس و حتی گذشته‌ی رابین را دگرگون می‌کند. این انتخاب‌های تازه، دروازه‌ای به روی روایت‌های آینده می‌گشاید.
بااین‌حال برجسته‌ترین نوآوری، بازطراحی منشأ دیک گریسون (Dick Grayson) است. در این روایت، گریسون در قالب پسری ده‌ساله معرفی می‌شود؛ تغییری بنیادین که پرسش‌های تازه‌ای درباره‌ی آینده‌ی او، از جمله زمان احتمالی تبدیل‌شدنش به نایت‌وینگ (Nightwing) ایجاد می‌کند. این برداشت جدید، امکان بازنگری عمیق‌تر در دوران شکل‌گیری رابین و پیوندش با بتمن را فراهم می‌سازد.
ارجاعات متعدد داستان به نسخه‌های کلاسیک، از جمله سریال سال ۱۹۶۶ بتمن (Batman 1966 Series)، رنگ و بوی نوستالژی را زنده نگاه می‌دارد. این اشارات ظریف، هم برای مخاطبان قدیمی جذاب‌اند و هم برای خوانندگان جدید، یک دروازه احساسی به میراث تاریخی شوالیه تاریکی فراهم می‌کنند.
در حوزه بصری، سامنی با چهره‌پردازی تازه رابین با چشم‌های سفید و به‌روزرسانی رنگ آبی لباس بتمن، لحن داستان را از نسخه‌های تیره‌تر گذشته فاصله می‌دهد و آن را به سمت دوران رنگی‌تر و پرتحرک‌تر کمیک‌های کلاسیک نزدیک می‌کند. این سبک تصویری، انرژی کودکانه‌ای دارد اما در چارچوب مدرن، پخته و حساب‌شده ظاهر می‌شود.
با وجود برخی انتقادها به کودک بودن بیش از حد دیک گریسون، نگارش وید نشان می‌دهد که انگیزه‌های شخصی و مسیر تبدیل شدن او به یک قهرمان، با دقت و ظرافت به تصویر کشیده شده است. هرچند بروس وین در این شماره کمتر نقش منتقد سخت‌گیر را بازی می‌کند، اما تعامل بین او و رابین همچنان ستون اصلی شکل‌گیری رابطه‌یشان باقی می‌ماند؛ رابطه‌ای که می‌توان انتظار داشت در آثاری چون World’s Finest عمیق‌تر شود.
در مجموع، Batman & Robin: Year One یک دستاورد مهم در بازتعریف منشأ این دو قهرمان است؛ ترکیبی کم‌نظیر از نوستالژی و مدرنیته که مخاطبان باسابقه‌ی کمیک و نسل جدید خوانندگان را هم‌زمان راضی می‌کند. روایت وید به‌طرز استادانه‌ای گرما و انسانیت را به دنیای بتمن بازگردانده و سامنی نیز با هنرش، تصویری تازه اما وفادار به سنت‌ها ارائه داده است.
این پایان نشان می‌دهد که دنیای DC پس از سال‌ها دستخوش تغییر استراتژیک، به دنبال روایت‌های پرعمق‌تر و انسانی‌تر است؛ جایی که شخصیت‌ها به دور از دشمنی‌های مصنوعی، واقعی‌تر، عمیق‌تر و قابل لمس‌تر ظاهر می‌شوند. نتیجه این است: یک پایان قدرتمند، یک شروع نو، و یک دلیل دیگر برای این‌که چرا بتمن و رابین هنوز هم در قلب تاریخ کمیک می‌درخشند.
