توسط : تصور دنیای سینمایی مارول (Marvel Cinematic Universe) بدون رابرت داونی جونیور (Robert Downey Jr) تقریباً غیرممکنه، اما جالبه بدونی که در اواخر دهه نود میلادی، همه‌چیز می‌تونست کاملاً متفاوت پیش بره. در سال ۱۹۹۹، شرکت نیو لاین سینما (New Line Cinema) که یکی از زیرمجموعه‌های وارنر برادرز (Warner Bros) بود، حقوق ساخت فیلم آیرون من (Iron Man) رو از مارول (Marvel) خریداری کرد. پروژه از همون ابتدا با مشکلات زیادی روبه‌رو شد، ولی هیجان‌انگیزترین بخشش حضور احتمالی تام کروز (Tom Cruise) در نقش تونی استارک (Tony Stark) بود؛ رویایی که هیچ‌وقت به واقعیت نرسید.
در اون زمان، آوی آراد (Avi Arad) و کوین فایگی (Kevin Feige)، دو چهره کلیدی پشت برند مارول، تصمیم گرفتن سراغ آل گوچ (Al Gough) و مایلز میلر (Miles Millar) برن؛ همون تیم نویسندگی که بعدها سریال اسمالویل (Smallville) رو ساختن و در بازنویسی فیلمنامه اسپایدرمن ۲ (Spider-Man 2) نقش مهمی داشتن. اون‌ها قصد داشتن جنبه انسانی‌تر و شکننده‌تر شخصیت تونی استارک رو نشون بدن؛ مردی میلیاردر و فروشنده سلاح که با اعتیاد، غرور و عذاب وجدان درگیره و بعد از یه حادثه دردناک تصمیم می‌گیره مسیر زندگی‌اش رو عوض کنه. ایده‌ای که به‌جای نمایش یک قهرمان شکست‌ناپذیر، روی رستگاری و بازسازی انسان تمرکز داشت.
اما مشکل اصلی از طرف خود نیو لاین پیش اومد. باب شِی (Bob Shaye)، مدیرعامل وقت، اعتقاد نداشت که پرواز آیرون من روی پرده سینما قابل باور باشه. به همین خاطر اصرار داشت قهرمان داستان به‌جای پرواز با زره‌اش، بین ساختمان‌ها بپره؛ تقریباً به سبک سوپرمن (Superman)! همین اختلاف‌نظرها باعث شد کل پروژه متوقف بشه و در نهایت، حقوق ساخت فیلم به مارول برگرده.
اگر اون نسخه ساخته می‌شد، احتمالاً امروز تام کروز رو به‌جای رابرت داونی جونیور در لباس زرهی آیرون من می‌دیدیم یا شاید حتی در نقش دکتر دووم (Doctor Doom) در دنیایی کاملاً متفاوت. اما سرنوشت مسیر خودش رو رفت. وقتی حقوق شخصیت دوباره به مارول برگشت، کوین فایگی مارول استودیوز (Marvel Studios) رو راه انداخت و نتیجه اون فیلم آیرون من سال ۲۰۰۸ بود؛ فیلمی که نه‌تنها یک موفقیت بزرگ تجاری شد بلکه دنیای سینمایی مارول رو از پایه ساخت و شکل داد.
این ماجرا فقط یه اتفاق پشت‌صحنه ساده نیست، بلکه مثالیه از اینکه تصمیمات حقوقی و فرهنگی چقدر می‌تونن روی سرنوشت یه فرنچایز تأثیر بذارن. از انتخاب بازیگر تا نحوه روایت یا حتی جزئیاتی مثل پرواز کردن یا نکردن قهرمان، هر تصمیم کوچیکی می‌تونه موجی بسازه که مسیر کل صنعت سینما رو عوض کنه؛ درست مثل اتفاقی که تولد دنیای سینمایی مارول رو رقم زد.
از دید تحلیلی، تجربه آیرون من نشون داد که قدرت یک قهرمان فقط در جلوه‌های ویژه یا صحنه‌های اکشن نیست، بلکه در تحول درونی، اراده انسانی و پیروزی بر محدودیت‌هاست. پرواز آیرون من نماد رشد و آزادیه؛ چیزی که با پرش از پشت‌بام‌ها هیچ‌وقت جایگزین نمی‌شد.
در نهایت، این داستان یادآور اینه که خلاقیت و حقوق هنری همیشه در تعاملی حساس با هم قرار دارن و همین تعامله که سرنوشت سینما رو می‌نویسه. شاید اگر تصمیمات اون سال‌ها جور دیگه‌ای گرفته می‌شد، امروز دنیای مارول همون دنیایی نبود که می‌شناسیم.
