توسط : هیدئو کوجیما با بازی Death Stranding ساختار ژانرها و روایت در بازی‌های ویدیویی را به چالش کشید، ارائه‌ی تجربه‌ای نوآورانه که بین گیمرها نخست با استقبال متناقضی روبرو شد اما به سرعت به یک اثر تحسین‌شده بدل گردید. حال در Death Stranding 2: On The Beach، کوجیما و استودیو Kojima Productions به تصویر کشیدن یک دنیای معنادار که پیرامون مفهوم ارتباط و پیوستگی است، ادامه داده‌اند؛ دنباله‌ای که نه تنها داستان سم بریجز را پیش می‌برد بلکه از تمامی لحاظ بهبود یافته است.
از نگاه گیم‌پلی، این نسخه با حذف روندهای کند و دسترسی زودهنگام به ابزارها و وسایل مختلف، اجازه می‌دهد تجربه‌ای روان‌تر و سرگرم‌کننده‌تر داشته باشید. برخلاف نسخه‌ی اول، که مبارزات بیشتر به مثابه آخرین راه حل به نظر می‌رسید، در اینجا فیزیک و سیستم مبارزه به مراتب ارتقاء یافته و به نوعی بازتعریف شده است. استفاده از مهمات غیرکشنده به جای کشتار مستقیم، که با مفاهیم داستانی بازی در ارتباط است، اجازه می‌دهد ضمن حفظ حس اخلاقی داستان، نبردهایی پرتنش و لذت‌بخش داشته باشیم. همچنین افزودن سلاح‌های جدید مانند Blood Boomerang، تنوع تاکتیکی بازی را بالا برده و از نظر بصری نیز پس‌زمینه‌ها و صحنه‌های مبارزه به شکلی هنرمندانه و دلنشین طراحی شده‌اند.
روایت داستان بازی، هرچند پیچیده و برای تازه‌واردان گیج‌کننده است، به شکل هوشمندانه‌ای پیش می‌رود. محور اصلی سفر سم این بار در فضای باز استرالیا است که پویا و متنوع است، برخلاف محیط ایسلندی و غم‌انگیز نسخه‌ی قبلی. شخصیت‌های جدیدی معرفی شده‌اند که تحت عنوان گروه Drawbridge با خلق یک خانواده‌ی انتخابی، به تقویت تم ارتباط انسانی کمک شایانی کرده‌اند. حضور مجدد فرجایل و تنوع تعاملات میان شخصیت‌ها از نقاط قوت داستان است که به همراه شخصیت ماندگار هیگز با صدای تروی بیکر، تجربه‌ای جذاب از روایت ارائه می‌دهد. اما پیچیدگی‌ها و حجم عظیم اطلاعات در پایان بازی، به ویژه در بخش Corpus که حکم یک دیکشنری و دستور زبان برای جهانی وسیع بازی دارد، ممکن است به مرز سردرگمی برسد.
ز نظر بصری و شنیداری، بازی تجربه‌ای فراموش‌نشدنی است. گستردگی مناطق استرالیا با تنوع بیوم‌ها از کوه‌های پوشیده از برف گرفته تا بیابان‌های گرم، به همراه چرخه شب و روز حس واقعی سفر را منتقل می‌کند. موسیقی متن که به خصوص وقتی آثار Woodkid در فضا پخش می‌شود، عمق احساسی خاصی به تجربه می‌بخشد و امکان گوش دادن دائمی به موسیقی در طول بازی به جای اتاق خصوصی، نقطه عطفی در کاربرد موسیقی در بازی‌های ویدیویی است. این ترکیب از گرافیک‌های هنرمندانه و موسیقی تأثیرگذار، بازی را تبدیل به یک تجربه متعالی و تا حدی مراقبه‌وار می‌کند.
نکته قابل توجه این است که Death Stranding 2 بیشتر به تجلیل از مخاطبان نسخه اول پرداخته و بسیاری از عناصر داستانی و اصطلاحات اختصاصی بازی پیشین را ادامه می‌دهد، بنابراین توصیه می‌شود که پیش از تجربه‌ی دنباله، کاوش در نسخه اصلی صورت پذیرد. در مجموع، این دنباله نه فقط یک بازی جدید، بلکه گسترش و تکامل تجربه‌ی پیشین است که با بهبودهای قابل توجه در مکانیک‌ها، روایت و ارائه هنری، یک استاندارد جدید در ژانر روایت محور و بازی‌های Open World تنظیم کرده است.
در انتها، Death Stranding 2: On The Beach بر روی کنسول PlayStation 5 در دسترس است و می‌تواند به راحتی یکی از نامزدهای جدی «بازی سال» محسوب شود.
