توسط : بعضی وقتا یه سریال اون‌قدر سروصدا می‌کنه که دیگه فقط یه قصه سرگرم‌کننده نیست، بلکه تبدیل می‌شه به یه پدیده فرهنگی. مانی هیست یا خانه‌ی کاغذی (Money Heist یا La Casa de Papel) دقیقاً همین‌جوری بود. داستان گروهی دزد با نقشه‌های عجیب و شخصیت‌های خاکستری، در کنار پیام‌های اعتراضی و اجتماعی، باعث شد این سریال از اسپانیا خیلی زود به دل دنیا راه پیدا کنه. حالا همون سازنده‌ها با یه پروژه تازه برگشتن: پناهگاه میلیاردرها (Billionaires’ Bunker یا El Refugio Atómico). طبیعیـه که همه کنجکاون ببینن این سریال جدید ادامه همون موفقیته یا یه مسیر متفاوت.
امضای کارگردان و شباهت‌ها
چیزی که خانه کاغذی (La Casa de Papel) رو خاص کرد، فقط سرقت‌های پرهیجانش نبود؛ بلکه امضای کارگردانی بود. ریتم تند و تعلیق دائمی باعث می‌شد از اول تا آخر سریال روی لبه صندلی باشی. حالا همین سبک وقتی بیاد توی یه فضای بسته مثل یه پناهگاه زیرزمینی (bunker)، می‌تونه حتی بیشتر نفس‌گیر بشه.
شخصیت‌ها هم توی مانی هیست فقط خوب یا بد نبودن. «توکیو» (Tokyo)، «برلین» (Berlin)، «نایروبی» (Nairobi) یا حتی خود «پروفسور» (The Professor) همه یه دنیای خاکستری داشتن. همین خاکستری بودن احتمالاً توی پناهگاه میلیاردرها هم تکرار می‌شه؛ مخصوصاً وقتی پای آدم‌های فوق‌ثروتمند وسط باشه که توی یه فضای محدود گیر کردن.
از نمادگرایی هم نمی‌شه گذشت. ماسک دالی (Salvador Dalí mask) و سرود بلا چاو (Bella Ciao) توی مانی هیست تبدیل شدن به نمادهای جهانی. حالا هم موضوعاتی مثل شکاف طبقاتی و ترس از آخرالزمان می‌تونن نمادهای تازه‌ای به سریال بدن. در کنارش، همون ترکیب همیشگی اکشن و درام انسانی این بار توی قالب رقابت‌های خانوادگی و دعواهای شخصی روایت می‌شه.
مروری بر سریال قبلی: مانی هیست (Money Heist / La Casa de Papel)
قصه خانه کاغذی درباره گروهی دزده که با رهبری «پروفسور» نقشه یه سرقت بزرگ از مؤسسه ضرب پول اسپانیا و بعدتر بانک مرکزی رو می‌کشن. هرکدوم یه اسم شهر برای خودشون انتخاب می‌کنن: از «توکیو» گرفته تا «برلین» و «نایروبی». کم‌کم گذشته و انگیزه‌هاشون رو می‌شه و همین آدمو بیشتر به شخصیت‌ها نزدیک می‌کنه.
این سریال پر بود از پیچش‌های غافلگیرکننده، تعلیق دائمی و پیام‌هایی مثل مقاومت و عدالت‌خواهی. البته ایراد هم داشت؛ بعضی فصل‌ها کش می‌اومد یا خط‌های فرعی خوب جمع نمی‌شدن. ولی محبوبیت جهانی و تأثیر فرهنگی مانی هیست انکارشدنی نیست.
معرفی سریال جدید: پناهگاه میلیاردرها (Billionaires’ Bunker / El Refugio Atómico)
اینجا دیگه خبری از سرقت بانک نیست؛ دنیا در آستانه جنگ جهانی سوم (World War III) قرار گرفته و یه عده از میلیاردرها تصمیم می‌گیرن برای نجات جونشون برن توی یه پناهگاه زیرزمینی لوکس. ولی چیزی که قرار بود امن‌ترین جا باشه، خیلی زود تبدیل می‌شه به میدون جنگی پر از رقابت‌های خانوادگی، رازهای پنهان و جنگ روانی.
سریال با یه شروع پرتنش آغاز می‌شه و بعد کم‌کم می‌ره سمت ترکیبی از درام خانوادگی، طنز سیاه و بحران اجتماعی. فضای بسته بُنگر هم خودش به اندازه کافی خفقان میاره و باعث می‌شه هر لحظه احتمال یه انفجار تازه وجود داشته باشه.
چالش‌ها و چشم‌اندازها
با همه این جذابیت‌ها، پناهگاه میلیاردرها مسیر راحتی نداره. روایت توی یه فضای بسته خیلی زود می‌تونه تکراری بشه و فقط با قصه‌پردازی قوی نجات پیدا می‌کنه. شخصیت‌های زیاد هم می‌تونن هم فرصت باشن هم تهدید؛ اگه سطحی روایت بشن، قصه عمقش رو از دست می‌ده. از همه مهم‌تر، پیام‌های اجتماعی باید هوشمندانه باشن. اگر به شکل شعاری گفته بشن، مخاطب دل‌زده می‌شه. ولی اگه تعادل خوبی بین سرگرمی، نقد اجتماعی و درام انسانی برقرار بشه، احتمال این هست که این سریال هم مثل مانی هیست به یه پدیده تبدیل بشه.
مانی هیست با سرقت‌های پرهیجان و پیام‌های اجتماعی خودش تبدیل شد به یه سریال ماندگار. حالا پناهگاه میلیاردرها می‌خواد همون فرمول موفقیت رو در بستری جدید امتحان کنه؛ این بار نه توی خیابون‌های شلوغ و بانک‌های بزرگ، بلکه در دل یه پناهگاه زیرزمینی. اگه امضای کارگردان دوباره بدرخشه، احتمالاً یکی از سریال‌های مهم امسال رو خواهیم داشت. ولی توقع بالای مخاطبا کار رو براش سخت‌تر از همیشه کرده.
