توسط : دیوید هاربر (David Harbour)، بازیگری که سال‌ها در تئاتر و نقش‌های مکمل تلویزیونی و سینمایی فعالیت می‌کرد، در ۴۱ سالگی با ایفای نقش کلانتر جیم هاپر (Jim Hopper) در سریال چیزهای عجیب (Stranger Things) به ناگاه به ستاره‌ای جهانی تبدیل شد. نقشی که نه‌تنها مسیر حرفه‌ای او را دگرگون کرد، بلکه نشان داد چگونه یک بازیگر حرفه‌ای می‌تواند از خلال فرصت مناسب، شخصیتی چندلایه و ماندگار بسازد.
در سال‌های اولیه تولید، سریال چیزهای عجیب نه تبلیغات گسترده داشت و نه تیم سازنده یعنی برادران دافر (Matt & Ross Duffer) تجربه عظیمی در صنعت تلویزیون. اما همین ناشناختگی باعث شکل‌گیری فضایی آزاد برای خلاقیت بود. هاربر می‌گوید فصل اول پر بود از آزمون و خطا؛ جایی که شخصیت‌ها و روایت در لحظه ساخته می‌شدند. اما حالا، پس از پنج فصل، این آزادی جای خود را به ساختاری بسیار دقیق‌تر در کارگردانی، نورپردازی و میزانسن داده است.
هاربر در گفت‌وگو با مجله ورایتی (Variety) توضیح می‌دهد که هر فصل برای او فرصتی بود تا بُعدی تازه از هاپر را آشکار کند:
- در فصل دوم، هاپر پدر محافظ بود؛
- در فصل سوم، کارآگاهی الهام‌گرفته از سینمای دهه ۸۰، شبیه مگنوم پی.آی (Magnum P.I.)؛
- در فصل چهارم، قهرمانی سوخته و بازگشته از مرگ؛
- و در فصل پنجم، او دوباره وارد مرحله‌ای می‌شود که تعریف تازه‌ای از این شخصیت ارائه می‌دهد.
فلسفه شخصیت‌پردازی در سریال چیزهای عجیب
هاربر معتقد است که در قلب سریال، علی‌رغم ظاهر علمی–تخیلی، داستان انسان‌هایی قرار دارد که با بیگانگی، زخم‌ها و ناتوانی‌های درونی می‌جنگند. حتی وکنا (Vecna) به عنوان هیولای اصلی سریال، ردپایی از انسانیت، زخم و انگیزه روانی دارد. همین پیوند میان هیولا و انسان باعث شده سریال برای طیف وسیعی از مخاطبان قابل لمس و همذات‌پندار باشد.
تأثیر چیزهای عجیب بر مسیر حرفه‌ای هاربر
هاربر صریح می‌گوید موفقیت سریال «دروازه‌هایی را باز کرد که پیش از آن حتی تصورش را هم نداشت». او که همیشه عاشق نقش‌های مکمل و تئاتر بود، حالا با حجم بی‌سابقه‌ای از پیشنهادها و پروژه‌های سینمایی–تلویزیونی روبه‌روست.
او اکنون روی پروژه‌های جدیدی از جمله یک مینی‌سریال برای HBO و همچنین ادامه فیلم‌های شب خشونت‌آمیز (Violent Night) کار می‌کند. البته این موفقیت محدودیت‌هایی هم داشته؛ از جمله حذف سیگار از شخصیت هاپر، اقدامی که برای حفظ الگوی مناسب برای نوجوانان و رعایت استانداردهای فرهنگی نتفلیکس انجام شد.
تعامل هاربر با بازیگران دیگر و الهام‌های فرهنگی
هاربر یکی از مهم‌ترین تجربه‌هایش را بازی کنار ویونا رایدر (Winona Ryder) می‌داند؛ بازیگری باتجربه و ستاره دهه ۹۰ میلادی که حضورش در سریال پلی میان نسل‌ها ایجاد کرده است. این ترکیب تجربه و جوانی از میلی بابی براون گرفته تا فین ولفهارد یکی از دلیل‌های اصلی موفقیت «چیزهای عجیب» است.
او همچنین اشاره می‌کند که شخصیت هاپر رگه‌هایی از قهرمانان محبوب فرهنگ پاپ دارد: هان سولو (Han Solo)، ایندیانا جونز (Indiana Jones) و گندالف (Gandalf). به گفته هاربر، این الهام‌ها نه تقلید، بلکه بازآفرینی روحیه قهرمانان کلاسیک در چارچوب داستانی مدرن است.
چالش شهرت؛ آزادی بیشتر در کنار فشار انتظارات
هاربر با صداقت توضیح می‌دهد که شهرت «یک دوگانگی عجیب» دارد:
آزادی مالی، پروژه‌های بزرگ و فرصت‌های گسترده از یک‌سو؛
انتظارات سنگین، فشار رسانه‌ای و از دست رفتن زندگی خصوصی از سوی دیگر.
او اعتراف می‌کند که گاهی دلتنگ روزهایی است که می‌توانست بدون محدودیت و نظر هزاران مخاطب، آزادانه روی یک نقش کار کند؛ اما در عین حال، ارزش و اهمیت فرصتی که «چیزهای عجیب» برایش به ارمغان آورده را به‌خوبی می‌داند.
مسیر تحول دیوید هاربر در چیزهای عجیب نمونه‌ای شفاف از این حقیقت است که یک نقش درست در زمان درست می‌تواند کل یک مسیر حرفه‌ای را متحول کند. او اکنون نه تنها ستون احساسی و روایی سریال است، بلکه چهره‌ای جهانی است که هم به عمق نقش فکر می‌کند و هم به اثرگذاری فرهنگی آن.
