توسط : در میان آثار برجستهٔ تلویزیون مانند خانواده سوپرانو (The Sopranos)، شنود (The Wire) و مد من (Mad Men)، سریالی کمتر مطرح اما بی‌نهایت تأثیرگذار وجود دارد: ددوود (Deadwood)، با امتیاز بالا در راتن‌تومیتوز و تصویری تاریک و بی‌رحم از تب طلای دههٔ ۱۸۷۰ در داکوتای جنوبی.
این درام، نمایشی است از جامعه‌ای بی‌قانون، زاییدهٔ اضطرار و خشونت؛ جایی که قانون بیشتر بازندگان را به رسمیت می‌شناسد و رمانس جایی در آن ندارد. دیوید میلچ (David Milch) با دقتی شکسپیری در زبان و بررسی تم‌ها، از هر صحنه میدانی برای نبرد اخلاقی ساخته است.
چرا ددوود به اثری تاریخی و زنده بدل می‌شود؟
این سریال بر پایهٔ تحقیق دقیق و بازآفرینی شخصیت‌های واقعی ساخته شده است؛ شخصیت‌هایی چون اَل سوئرنجن (Al Swearengen)، سِث بولوک (Seth Bullock)، آلما گرت (Alma Garrett)، تریکسی (Trixie)، کالامیتی جین (Calamity Jane)، وایلد بیل هیکاک (Wild Bill Hickok) و جُرج هرست (George Hearst). سازندگان از آن‌ها برای گردشگری تاریخی استفاده نکرده‌اند، بلکه ابزاری برای کندوکاو در حقیقت‌های انسانی و اجتماعی ساخته‌اند.
شهر ددوود در دل هرج‌ومرج شکوفا می‌شود؛ پناهگاهی برای جویندگان طلا، فراریان و کسانی که به دنبال بازتعریف هویت خویش‌اند. قانون در اینجا نه ناجی، که قراردادی شکننده و اغلب فاسد است که با زر و زور و تزویر شکل می‌گیرد.
زبان مرز غربی در تقابل خشونت و تمدن
زبان در ددوود عملاً به یک شخصیت بدل می‌شود؛ آمیزه‌ای از فصاحت کلاسیک و فحاشی‌های بی‌پرده که مرز میان نجیب‌منشی و خشونت عریان را نشان می‌دهد.
اَل سوئرنجن (Al Swearengen) به همان اندازه که با چاقو و اسلحه اعمال قدرت می‌کند، با زبان و کلامش خشونت می‌ورزد. زبان این سریال نه صرفاً روایتگر، بلکه ابزاری برای اعمال سلطه و قدرت است.
شخصیت‌پردازی؛ از حاشیه تا شاهکاری انسانی
درخشش سریال بدون تیموتی الیفانت (Timothy Olyphant) در نقش سِث بولوک (Seth Bullock) و ایان مک‌شین (Ian McShane) در نقش اَل سوئرنجن (Al Swearengen) قابل تصور نیست. هر دو شخصیت تراژدی، خشونت و تردید را با حضوری کاریزماتیک به تصویر می‌کشند.
در کنار آن‌ها، شخصیت‌هایی چون آلما گرت (Alma Garrett)، داک کوکرن (Doc Cochran)، تریکسی (Trixie) و کالامیتی جین (Calamity Jane) لایه‌های انسانی جامعه را شکل می‌دهند؛ آمیزه‌ای از امید، سرسختی، درد و بقا که قلب تپندهٔ ددوود را می‌سازد.
چرا ددوود همچنان زنده و زخم‌خورده است؟
لغو ناگهانی این سریال توسط HBO در سال ۲۰۰۶ تنها حذف یک عنوان نبود؛ بلکه پایان یک دوران دراماتیک ناب محسوب می‌شد. با این حال، تأثیر ددوود را می‌توان در سریال‌هایی چون جهنم متحرک (Hell on Wheels)، یلواستون (Yellowstone) و وست‌ورلد (Westworld) دید؛ آثاری که در سبک، ساختار و عمق تماتیک، وامدار ددوود هستند.
سرانجام، فیلم ددوود: فیلم (Deadwood: The Movie) در سال ۲۰۱۹ ادامهٔ داستان را روایت کرد. با بازگشت تقریباً تمام بازیگران اصلی و کسب امتیاز ۹۸٪ در راتن‌تومیتوز، این فیلم به‌عنوان پایانی شایسته، بازگشتی پیروزمندانه برای یکی از بهترین درام‌های تاریخ تلویزیون بود.
