توسط : سریال جدید هری پاتر از HBO Max با شروع فیلمبرداری‌اش، توجه بسیاری از طرفداران این جهان جادویی را معطوف خود کرده است. برخلاف اقتباس سینمایی هری پاتر و سنگ جادو (Harry Potter and the Sorcerer’s Stone) که برخی جزئیات و شخصیت‌های فرعی کتاب‌های جی.کی. رولینگ را نادیده گرفت، این سریال حالا وعده وفاداری بیشتر به متون اصلی را می‌دهد؛ موضوعی که از همان نخستین تصاویر منتشر شده از بازیگران و یونیفرم‌ها قابل درک است.
اولین تصاویر رسمی منتشر شده، نشان‌دهنده بازآفرینی دقیق چهره‌ی هری پاتر با یونیفرم مدرسه هاگوارتز و همچنین شخصیت محبوب هگرید بودند؛ واکنش‌های مثبت طرفداران نشان از طراحی و کارگردانی حساب شده در انتخاب میزانسن و لباس دارد، که به‌خوبی حس و حال دنیای جادویی را در برمی‌گیرد. این دقت در جزئیات، از امتیازات محدود اقتباس سینمایی قبلی است که البته قادر به پوشش همه ویژگی‌های کتاب نبود.
اما جذابیت اصلی خبر مربوط به جزئیات فرعی و شخصیت‌های کمتر دیده شده است؛ از جمله پیِرس پولکیس، یکی از افراد همراه دادلی در خانواده دورسلی که در فیلم سینمایی اصلی حضور نداشت، اما در کتاب سنگ جادو حضور چشمگیری داشت.
شخصیت پیِرس برای اولین بار در سریال معرفی شده و بازیگری نوپا به نام Mickey McAnulty نقش او را ایفا خواهد کرد. این تصمیم خالقان سریال بی‌تردید حرکتی است به سمت اقتباس وفادارانه و جامع‌تر از منبع اصلی، که فراتر از شخصیت‌های اصلی پیش می‌رود و به عمق زندگی روزمره و پیرامون هری پاتر در دنیای رمان می‌پردازد.
در رمان، پیِرس به صورت یک پسر لاغر و زشت با چهره‌ای که به موش تشبیه شده است، توصیف می‌شود و در واقع دست راست دادلی برای آزار و اذیت دیگران است. این نقش فرعی که در نسخه سینمایی صرفا در محفل ققنوس ظاهر شده بود، حالا از ابتدا به برخوردهای تهاجمی و فشارهای کودکانه در خانواده درزلِی بر هری اضافه خواهد شد، که این خود نقطه‌نظر روانشناختی شخصیت‌ها را غنی‌تر می‌کند و بروز تعارضات را ملموس‌تر.
این موضوع نشان‌دهنده حرکت به سمت نگاهی دقیق و دقیق‌تر به روایت کتاب‌های رولینگ است، که تمرکز بر عمق شخصیت‌ها و فضای پیرامون‌شان دارد. استفاده از تدوین موازی و دقت به جزئیات فرعی می‌تواند به غنای دراماتیک سریال افزوده و آن را از یک اقتباس صرف به اثری بدل سازد که مخاطبان عمیق‌تر و قدیمی‌تر را راضی نگاه دارد.
البته با اضافه شدن چنین جزئیات ظریف و شخصیت‌محور، پرسشی اساسی مطرح می‌شود: آیا این وفاداری به رمان به بهای کند شدن ریتم داستان تمام خواهد شد و آیا مخاطب عام که شاید بیشتر با فیلم‌های سینمایی آشناست، توان هضم و پیگیری این تفصیل‌های فرعی را خواهد داشت یا خیر؟ یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های اقتباس‌های سریالی از آثار پراختلاف و پر شخصیت، به تعادل رساندن عمق و سرعت روایت است؛ تعادلی که غفلت از آن ممکن است باعث شود سریالی زیاد «کتابی» به نظر برسد و در نتیجه مخاطب عام را از دست بدهد.
در مجموع، بازگشت شخصیت‌هایی مانند پیِرس پولکیس و نمایشی وفادارانه‌تر از محیط‌ها و تعاملات اضافه، باعث شده تا سریال هری پاتر HBO Max فضای جدیدی در تحلیل و درک رمان‌ها ایجاد کند؛ فضایی که پیروی صرف از قالب سینمایی را کنار می‌گذارد و دست مخاطب و منتقد را برای بررسی دقیق‌تر تم‌های تمایز یافته جادویی و اجتماعی باز می‌کند.
