توسط : سریال پیشدرآمد آن-به دری خوش آمدید (IT: Welcome to Derry) با دقتی کمنظیر تاریخچهٔ ترسناک و کیهانی جهان استیون کینگ (Stephen King) را لایهبهلایه آشکار میکند. این سریال تاکنون به منشأ فرازمینی موجود وحشتآفرین داستان و نحوهی فرود آن بر زمین پرداخته و اخیراً تمرکز روایی خود را بر شخصیت پنیوایز دلقک رقصان (Pennywise the Dancing Clown)، با بازی درخشان بیل اسکاشگورد (Bill Skarsgård)، گذاشته است؛ آنهم در مسیری که شناخت دقیقتری از قدرتها و محدودیتهای این موجود ارائه میدهد.
اما قسمت هفتم نقطهی عطفی در روایت ایجاد کرد و یکی از مخوفترین تواناییهای پنیوایز یعنی قدرت ددلایتز (Deadlights) را بازتعریف نمود. در اقتباسهای سینمایی IT، ددلایتز تجسم خالص وجود کیهانی این موجود است: سه گوی نورانی در عمق گلوی هیولا که با اولین تماس چشمی، ذهن قربانی را فلج کرده، او را به حالت خلسه و کابوس بیپایان میبرد و بدنش را تسلیم مصرف موجود میکند. این قدرت تقریباً همیشه به معنای مرگ قطعی بود و معدود بازماندگان تنها در صورت پیوند عاطفی عمیق میتوانستند از این وضعیت رها شوند.
با این حال، در Welcome to Derry نجات اینگرید (Ingrid)، دختر باب گری (Bob Gray)، مردی واقعی که چهرهاش توسط IT دزدیده شده، شکافی جدی در این منطق آشنا ایجاد کرد. اینگرید پس از قرار گرفتن در معرض ددلایتز، در حالتی معلق و فلجشده به حیات بازمیگردد و هوشیاریاش را حفظ میکند؛ رخدادی که در هیچیک از روایتهای پیشین سابقه نداشته است. این تفاوت بنیادین چه معنایی دارد؟
این تغییر میتواند حامل چند لایهٔ مهم باشد. نخست، ممکن است قدرت ددلایتز در این زمان و مکان خاص، در بطن جغرافیای نفرینشدهٔ شهر دری (Derry)، به شکلی ناشناخته تضعیف شده باشد. این امر نشان میدهد که هنوز زوایای پنهان و تاریکی در ساختار کیهانی شهر وجود دارد که مستقیماً بر توان پنیوایز اثر میگذارند. از سوی دیگر، این احتمال مطرح است که خود پنیوایز آگاهانه اینگرید را زنده رها کرده باشد؛ نه از ناتوانی، بلکه برای هدفی پیچیدهتر و تاریکتر، شاید برای فراهمکردن شرایط یک بازی روانی بزرگتر در ادامهی فصل.
بازتعریف ددلایتز عمق تازهای به شخصیت پنیوایز میبخشد و مرزهای وحشت کیهانی را گسترش میدهد. ددلایتز دیگر یک سلاح مطلقاً مرگبار نیست، بلکه ابزار تاکتیکی موجودی است که از ترس تغذیه میکند و رفتارهایش صرفاً تابع غریزه نیست؛ بلکه بسته به موقعیت، هدف و مخاطب میتواند شکل متفاوتی بگیرد. همین انعطافپذیری، جهان استیفن کینگ را از قالبهای معمول وحشت جدا میکند و آن را به قلمروی پیچیدهتر، روانشناختیتر و کمتر قابلپیشبینی تبدیل میکند.
در سطح روایی، نویسندگان سریال با این تصمیم جسورانه، بُعد تازهای به اسطورهی IT، بخشیدهاند. آنها با وفاداری به هستهی اصلی روایت، ساختاری چندلایهتر و واقعگرایانهتر خلق کردهاند؛ ساختاری که در آن، حتی موجودات کیهانی نیز قوانین ثابتی ندارند و تواناییها و ضعفهایشان تحتتأثیر مکان، زمان و تعامل با انسانها قرار میگیرد. این ویژگی بهویژه برای جهانی مانند دری اهمیت دارد؛ شهری که تاریخ خشونتبار، فجایع جمعی و حافظهی مشترک ساکنانش مستقیماً بر رفتار و نیروی پنیوایز اثر میگذارد.
صحنهٔ آتشسوزی و رویارویی تراژیک اینگرید با هیولا، در حالی که برای لحظاتی توهم پدر ازدسترفتهاش را میبیند، یکی از درخشانترین توالیهای این فصل است. این سکانس نشان میدهد چگونه طراحی صحنه، نورپردازی، بازی اسکاشگورد و کارگردانی اپیزود میتوانند وحشت کیهانی را با دقتی احساسی و انسانی ترکیب کنند. این لحظه نه تنها وحشت را منتقل میکند، بلکه شکنندگی و پیچیدگی روانی قربانیان را نیز با مهارت بازتاب میدهد.
در نهایت، IT: Welcome to Derry تنها بازگویی داستانی آشنا نیست، بلکه بازتعریفی مدرن و هوشمندانه از جهان وحشت استیون کینگ است. تغییر مکانها و زمانها، پرداخت تازه به قدرتها و ضعفهای پنیوایز و تمرکز بر تاریخچهی نفرینشدهی دری، این سریال را از یک پیشدرآمد ساده فراتر میبرد و به اثری چندلایه و تحلیلپذیر تبدیل میکند؛ اثری که هر قسمت آن تکهای از پازل عظیم وحشت را آشکار میسازد.
