توسط : میان جهان کتاب‌ها و دنیای بازی‌های ویدیویی پلی استوار و عمیق شکل گرفته است. بازی‌های ویدیویی با وعده‌ی روایت داستان‌هایی ژرف و جان‌دار، بارها به متون ادبی مراجعه کرده‌اند و از بستر کلمات، جهانی نو ساخته‌اند. این رابطه فراتر از اقتباس سطحی است و در روح و جان بازی نفوذ کرده، نقش‌های اساطیری، فلسفه‌ها و فضای فانتزی را دوباره معنا کرده است.
ویچر: سرگذشت جادوگری که داستان را دگرگون کرد
همان‌گونه که آندژی ساپکوفسکی در داستان‌هایش ویچر را فروغ داده بود، استودیوی CD Projekt Red با احاطه بر متون این مجموعه، داستان را در بازی‌های ویدیویی به قله‌ای نو رساند. این مجموعه بازی‌ها نه بازگویی سرراست روایات کتاب‌ها، بلکه توسعه‌ی دنیایی چندلایه است که ادامه‌ی حیات اسطوره‌ای گرالت را پس از رخدادهای کتاب The Lady of the Lake به تصویر می‌کشند. این ترجمان داستان از یک‌سو فرصت می‌دهد تا روایت از چارچوب کتاب آزاد شود و از سوی دیگر ژانر فانتزی کلاسیک را در ساختار تعاملی معنا کند. ترکیب بازی و سریال تلویزیونی بر اساس همان منبع ادبی، متد رایجی از انتقال یک قصه‌ی اساطیری به فرم‌های نوین است.
کلاسیک چینی در لباس بازی مدرن: Black Myth: Wukong
با اشاره به Journey to the West، اثر کلاسیک ادبیات چین، بازی Black Myth: Wukong نمایشی از بازگویی دوباره‌ی اسطوره‌های کهن در بستری مدرن است. گیم‌پلی و تعاملات بازی از فضای کتاب نشئت می‌گیرد اما روایت، داستانی نو از مبارزات سان ووکونگ پس از رسیدن به بودا را بازگو می‌کند. بازآفرینی کاراکترها و موجودات اسطوره‌ای در قالب بازی، سرشار از بازنگری خلاقانه در بازنمایی آنان است؛ چنان‌که روایتی تازه و البته هنرمندانه شکل می‌گیرد.
نشانه‌شناسی و فلسفه در بازی: BioShock و فلسفه اُبژکتیویسم
بازی BioShock بر فراز اندیشه‌های فلسفی آین رَند به‌ویژه اُبژکتیویسم است. این بازی نشانگر تلاقی بازی‌های ویدیویی با اندیشه‌پردازی‌های فلسفی است که بیش از آنکه تقلید محض باشد، تفسیری نو از ایدئولوژی فردگرایی را به تصویر می‌کشد. شهر زیرآبی رپچر، نمادی است از آرمان‌شهری که می‌کوشد در آن فرد استثنایی، فارغ از بندهای جمعی، خود را تحقق بخشد. این بازنمایی در قالب بازی، مخاطب را در مظان پرسش‌های عمیق درباره‌ی اراده‌ی آزاد و قدرت انتخاب قرار می‌دهد و پیچیدگی روایت را در تعامل مستقیم بازیکن بازتعریف می‌کند.
از ادبیات کلاسیک تا صحنه‌های اکشن: Devil May Cry و کمدی الهی
دانته آلیگیری در The Divine Comedy جغرافیایی شگفت از دوزخ و برزخ ترسیم می‌کند که در بازی Devil May Cry بر بستری بصری و پویاتر تبلور یافته است. تقسیم‌بندی مفاهیم شاعرانه و استعاره‌های دانته آلیگیری به کاراکترهای دانته و ورژیل، بازی را در مرزی میان ادبیات و بازی‌های ویدیویی قرار می‌دهد؛ جایی که ژانر اکشن-ماجراجویانه به مدد منبع ادبی، پیچیدگی عمیق می‌یابد.
این بازی‌ها نمونه‌هایی اندک اما اثرگذار از پیوند دیرینه میان کلمات مکتوب و تصاویر متحرک‌اند که حکایت از گرایش روزافزون صنعت بازی به منابع کلاسیک ادبی دارد. زبان ادبیات فانتزی و اسطوره‌ای، جادویی است که از دیرباز انسان را در مسیر خودشکوفایی و شناخت معنوی همراهی کرده است. اقتباس هوشمندانه و خلاقانه‌ی این متون ادبی در قالب بازی‌های ویدیویی، نه تنها روایت‌های نو ایجاد کرده بلکه فهم تازه‌ای از تعامل میان روایت نثر و رسانه‌ی بصری پدید آورده است.
این رویکرد به مخاطب این امکان را می‌دهد که نه تنها مصرف‌کننده‌ی منفعل داستان باشد، بلکه ظرفیتی برای تجربه‌ی فعالانه و مشارکتی داستان باز یابد؛ چیزی که پیش‌تر در بستر روایت‌های خطی و غیرقابل تعامل ممکن نبود.
ورود بازی‌سازان به داوری متون ادبی و ارائه اقتباس‌هایی ژرف و هنرمندانه، این صنعت فرهنگی را در مرزهای هنری کلاسیک و پدیداری نوآورانه قرار داده است. از ویچر تا Black Myth، از BioShock تا Devil May Cry، هر یک بازی روایتگر داستانی است که ریشه در ادبیت قدرتمند دارد و به جادوی روایت تعاملی افزوده است. این روند گواهی است بر تحول فرم‌های داستان‌گویی و همبستگی غیرقابل انکار میان دنیای بازی و سرزمین کتاب‌ها.
در دنیایی که رسانه‌های تصویری غالب شده‌اند، بازی‌های ویدیویی همچنان همپای کتاب‌ها به ژرفای اندیشه و تخیل انسان‌سنجی دست یافته‌اند و این امر می‌تواند نویددهنده دوره‌ای نو از همزیستی خلاقانه ادبیات و بازی‌های دیجیتال باشد.
